Ik ben momenteel de laatst gebouwde viool aan het inspelen. Dat lijkt op het temmen van een raspaard. Er gaat heel veel goed en ik merk dat ik enorm van dit instrument ga genieten. Maar op sommige momenten heeft het ook nog “kuren”. Ik merk gelukkig dat tijdens dat merkwaardige proces dat de Engelsen zo mooi “to break in a violin” noemen die eerste “stroefheid” op bepaalde tonen langzaam begint te verdwijnen en de viool steeds meer wil gaan “zingen”.
Na de eerste klanken ga je iets heel gemeens doen. Je jaagt iedereen de kamer uit en gaat de nieuweling gewoon ronduit “mishandelen”: kei- en keihard “raggen”. Dat hout moet verdomme leren te trillen! En dan tussen door weer even “lief” voor hem (/haar?) zijn. En daarna ga je goed luisteren hoe hij zich gedraagt bij allerlei toonhoogtes op de verschillende snaren. Dan kom je plekken tegen waar hij nog niet “aanspreekt” zoals je zou willen. Er kunnen tonen zijn die nog ongecontroleerd zijn.
Maar je hoort ook of er bepaalde “kernkwaliteiten” aanwezig zijn: is de toon helder, lijkt hij te “projecteren”, hoe “gesepareerd” zijn lopertjes als je die speelt. Houdt hij lekker vast? Hoor je de losse snaren meeklinken als je octaven speelt? Want dat is een enorme hulp bij het gemakkelijk zuiver kunnen spelen. Hoe zijn de flageoletten? Zit er “warmte” (“Schmeltz”) in de klank?
En steeds vraag je je af: pak ik jou graag op? Wil ik graag uren op jou spelen? Dan moet hij met je willen lachen en met je willen huilen. Als jij verdriet hebt heeft hij dat dan ook? Ik ken mijn nieuwe vriend nog niet zo heel lang, maar ik denk dat we heel goede vrienden kunnen worden. Ik denk dat hij er voor mij zal zijn. Maar eerst gaan we samen nog veel dubbelgrepen (met “terzo suono”, zoek maar eens op) en alle mogelijke flageoletten spelen, om te trillen, te trillen en nog eens te trillen.
Ik heb nog gewacht met lakken om zonodig nog in te kunnen grijpen voor ik deze zomer mijn nieuw ontwikkelde lak er op ga zetten. De lakproeven lijken geslaagd. De grondering is wel al aangebracht en die is met afstand het belangrijkste voor de toon. Maar de lak zal de klank waarschijnlijk nog van wat “ruwe randjes” ontdoen.
Ik ben even bezig geweest met magneetjes om met name rond de A de toon beter onder controle te brengen. Maar dat voelt een beetje als Ritalin voor een ADHD-kind. Als het niet hoeft en je kunt genieten van de puurheid van het ongeremde waarom zou je hem dan niet nemen zoals hij is?
Munckhof violen voor Eindhoven en omgeving 